Dotarcie do samego siebie wymaga psychologicznego otwarcia i zrzucenia pokrywy ukształtowanej przez otoczenie, a więc wyzwolenia się z "hipnozy" uwarunkowań społecznych:
( notabene sformułowanych przez Francisa Bacona [1561-1626] i nazwanych przez niego "idolami" a przez innych pułapkami albo złudzeniami)

• "plemiennych"  (idola tribus)
(wywodzących się z tego, iż sam gatunek ludzki i zbiorowości, w których przebywa jednostka, narzucają jej często irracjonalny i obcy stosunek do świata),
• cywilizacyjnych  (idola specus)
(wychowanie, technika, kultura i tradycja nakazują nam określone poglądy i postawy)
• "teatralnych"  (idola theatri)
(bierzemy za rzeczywistość to, co zawarte jest w pokazywanej wizji świata; czasem sami udajemy przed sobą kogoś innego!).
•wynikających z forum   (idola fori)
bierzemy za rzeczywistość to, co zawarte jest w słowach.

Odnalezienie siebie wymaga zrzucenia wszystkiego co obce i wyciszenia wewnętrznego, a osiągnąć to można np. poprzez naturalne (bezsłowne) medytacje oraz wzruszenie wywołane przez obrazy, poezję i muzykę. "Oczyszczeni" możemy dotrzeć do SWOICH korzeni, spojrzeć w głąb siebie i "poczuć" funkcjonowanie naszych organów wewnętrznych oraz przybliżyć się maksymalnie do podświadomości. Uzyskujemy jakby "trzecie oko" (pojęcie znane z nauk hinduskiego mistrza duchowego Osho - prawdz.nazwisko Bhagwan Shree Rajneesh 1931-1990) do poznawania pozazmysłowego. Możemy wtedy najlepiej wchłaniac wiedzę, oceniać ją i asymilować z niej to, co odpowiada naszej osobowości, a przede wszystkim nawiązać relacje z samym sobą. Może mniej werbalizujmy (gdyż słowo sztucznie zamyka to, co jest niedefiniowalne, co tkwi i rozwija się w nas), a bardziej wczuwajmy się w siebie. Znajdźmy dla siebie odrobinę samotności i "myślenia o niczym". Zaakceptujmy siebie samych, gdyż bez tego nie ma zbliżenia i nie poznamy naszej wewnętrznej "istoty".

" 'Bycie sobą' oznacza oznacza korzystanie z tego, co posiadamy w sobie, korzystanie z własnych przymiotow, rozwijanie ich, a to może dokonywać się tylko w chwili teraźniejszej, ponieważ jesteśmy "teraz" a nie wczoraj lub jutro. Kiedy godzimy się na nasze przymioty, dajemy dowod miłości do siebie samych. Szanowanie tego, co posiadamy, oznacza, że kochamy samego siebie. Szacunek jest podstawą miłosci i każdej relacji, czy to z innym człowiekiem, zwierzęciem, rosliną, czy ze światem minerałów." (D.Dufour "Wewnętrzne drżenia")

Zróbmy więcej miejsca dla intuicji, sympatii i empatii, a więc pozwólmy na naturalny konstruktywny rozwój naszej osobowości. Otwórzmy się sami (bez pomocy przewodnika muzealnego czy muzykologa) na malarstwo i muzykę - odbierajmy je bezpośrednio, tak jak kiedyś gdy byliśmy dziećmi. Nie uprawiajmu kultu techniki - nie poświęcajmy całego naszego wolnego czasu na takie gadżety techniczne jak telefony komórkowe, komputery i samochody - traktujmy je wyłącznie usługowo a nie jako "hobby".
Nie musi być to całkowity powrót do człowieczej "natury", gdyż tak naprawdę nie wiemy jaką mamy. Niektórzy (np. Z.Freud) twierdzą, ze człowiekiem kieruje popęd (libido) i dominują w nim skłonnosci do zła (sprawia zadowolenie), agresji i destrukcji. Inni twierdzą, że istotą człowieka jest miłość do siebie i innych. Sugeruję, aby preferowana była przez nas postawa "prostomyślna", czyli oparta na spełnianiu etycznych wartości ludzkich a więc takich jak np. dobro. A.Schweitzer nazwał to myśleniem elementarnym, nie wymagającym szerokiego wsparcia informacyjnego a jedynie poszanowania tego, co wzmacnia szanse przetrwania człowieka, co tkwi w naszym instynkcie samozachowawczym.