Komentarz autorski:

Od wielu wielu lat prześladuje mnie ból pożegnania z MAMĄ i sceneria w jakiej TO się odbywało.

Czerwiec 1944. Miasto Jarosław w pierwszych dniach wyzwolenia spod okupacji niemieckiej - prawie puste (jakżesz wówczas szerokie) ulice, po których słychać od czasu do czasu miarowe bicie (o łby nierównej kostki) żołnierskich butów z maszerujących kolumn. I my we troje - Tata, Siostrzyczka (o rok starsza ode mnie) i ja (6letni chłopiec)- idący jak we śnie za furmanką, na której spoczywała ONA - milcząca - z niedopowiedzianym życiem. Słyszę klekot uderzeń kopyt konia i nagle pojawiające się ostre zmasowane uderzenia żołnierskich podkutych butów. Z perspektywy dziecka widzę spody tych butów i niekiedy rozsunięte onuce.. Czuję na sobie spojrzenia, które oglądały nie jedną śmierć w swoich szeregach a mimo to zapewne współczuły .

Film uderzający moje oczy i uszy trwa tak naprawdę dalej ukryty gdzieś w moim wnętrzu i przebija się przez skorupę w niespodziewanych momentach.
Ten wiersz został wykluty po latach w wyniku takiego wielokrotnego pękania.

Składam nim hołd wszystkim MAMOM, które w tamtych trudnych czasach opuściły przedwcześnie swoje dzieci, i DZIECIOM, które mają w sobie ból tego rozstania i nosić go bedą na pewno do końca swoich dni.

Lu li     lu li          laj lecz zamiast kołysanki ostatni walc z dna studni losu człowieczego .... Plusk     plusk          plusk to Kropelki (życia) ogrzane ciepłem matki oziębiane podmuchami życia zawisają na moment próbując zwalczyć siły grawitacji aby opaść w końcu na dno czerni rozkołysanej łkaniem tych co JĄ kochali Filmowy: Klaps     klaps          klaps przed postawieniem pierwszego kroku w tańcu mojego życia w przelocie mgnienia oglądam film oczyma 6 letniego dziecka w rytmie: Klak     klak          klak Po pustych ulicach klaknięcia kopyt (konia ciągnącego zaprzęg cmentarny) z moją młodą Mamą której serce nie wytrzymało. Nie chcę wiedzieć co Ona myślała jak Ona cierpiała zostawiając dwoje małych dzieci... Po chwili ciszy znowu: Stuk     szur          stuk Ja z siostrzyczką kroczymy (jak we śnie) obok ostry stukot żołnierskich butów szelest ocieranych onuc i opadających rąk i ciągle: Błysk     błysk          błysk Spojrzenia kolejne (szeregów) mijającej kompanii Taki ostry flesz na moje oczy... bijący do dzisiaj Tyle    aż          tyle wrażeń już na początku mojego życia. Napisane w Krakowie 10 sierpnia 2000 roku głównie w tramwaju 13 po drodze do pracy

Echo  Plusk plusk    gdzieś w głębi czyni zawirowania  błysk błysk    gasi chwile radości  szur szur    dzień za dniem niepostrzeżenie  klaps klaps    rok po roku    i każdy rok    to tylko jeden    zbiorowy portret rodzinny  luli luli laj    ten film    w moich oczach    na niemych ustach    trwa  i  trwać będzie. Dopisane w Krakowie 22 lutego 2005 roku