Antropologia filozoficzna od wieków stara się ostatecznie zdefiniować jakie i czym jest człowieczeństwo, odpowiedzieć na pytania o istocie ludzkiej i wypracować koncepcję człowieka, która określi jego naturę. Tak samo jak etyka - istota ludzka jest jednym z centralnych zagadnień filozofii. Podobnie jak w kwestii etyki, pytania o naturę ludzką nie znajdują prostej i jedynej odpowiedzi. Mimo usilnych starań i wieków doświadczeń do tej pory nie sformułowano uniwersalnego schematu psychiki człowieka, który w sposób jednoznaczny potrafiłby opisać sposób zachowania i postawę w dowolnej sytuacji. Dzieje się tak dlatego, gdyż człowiek nie jest maszyną, w przypadku, której można dokładnie przewidzieć lub zaplanować proces działania, lecz istotą myślącą, która w sposób niedefiniowalny a niejednokrotnie oryginalny kieruje swoim życiem i postępowaniem. Próba interpretacji człowieczeństwa, jako pojęcia uniwersalnego, odnoszącego się do dowolnej osoby, przewyższa zamiary ponad siły człowieka i ostatecznie jest skazana na porażkę. Na przestrzeni wieków ustaliły się jedynie statystyczne stereotypy i normy postępowań, które zmieniały się wraz z upływem czasu i przemijaniem. Dotyczą one przede wszystkim postaw człowieka w sytuacjach jednoznacznych dla ogółu danej społeczności i nie uwzględniają zachowań skrajnych, wynikających z odmienności poszczególnych jednostek. Stanowią one obecnie zbiór tzw. praw moralnych, których złamanie spotyka się z powszechną krytyką i dezaprobatą. Powyższa generalizacja problemu jest koherentnie powiązana z indywidualnym podejściem do każdego człowieka, co sprawia, że czuje się on doceniony i potrzebny w określonym środowisku.